ندای وحی

خدایا قبول کن!
رَبَّنا تَقَبَّلْ مِنَّا إِنَّكَ أَنْتَ السَّميعُ الْعَليمُ (بقره: 140)
پروردگارا از ما قبول کن تو می شنوی و آگاهی

وقتي به كسي هديه­اي مي­دهي:
به چشمانش نگاه مي­كني ببيني­چه طوري به هديه­ات نگاه مي­كند، خيلي خوشحال مي­شود يا نه.
همان­جا با ذوق و شوق هديه­ات را باز مي­كند يا مي­گذارد كناري تا بعداً ببيند داخلش چي هست.
از هديه­ات تشكر مي­كند يا فقط لبخند مي زند شايد لبخند هم نزند.
پيش ديگران از هديه­ات تعريف مي­كند و يا اصلا هيچ حرفي از آن نمي­زند.
هديه ات را مورد استفاده قرار مي­دهد يا مثل يك چيز اضافي مي­گذارد كنار.
آن را به كس ديگري هديه مي­دهد يا فقط براي خودش نگه مي­دارد.
در يك مناسبت ديگر او هم به تو هديه مي­دهد يا فقط «دست بگير» دارد.
... ...
خلاصه هديه دادن يك چيز است و نوع برخورد با هديه يك چيز ديگر و حتي مهمتر.
خدا به ظاهر كارخوبي كه تو براي او انجام مي­دهي يعني به حجم وزيادي آن، كاري ندارد، مهم براي او اين است كه تو چقدر تنها خوشحالي او را در نظر داشتي و يا تعريف و خوشحالي ديگران را هم در نظر گرفته­اي.
مهم آن است كه او ببيند تو چقدر به ياد او هستي، اصلا اهميت ندارد ديگران از ارتباط تو با خدا چقدر بدانند.
هر وقت مي­خواهي به خدا بگويي: «من به يادت هستم» با انجام دادن يك كار خوب و هديه كردن آن به او اين را بگو. همانطور خشك و خالي كه نمي شود.
حتي وقتي يك صلوات مي­فرستي يعني يك كار خوب انجام دادي. بازهم مي گويم، كاري به اين نداشته باش ديگران هم فهميدند كه تو به ياد او هستي يا نه.
جالب است بداني از ميان ذكرها، «لا اله الا الله» ­بي­رياترين ذكر است، زيرا وقتي آن را مي­گويي لبانت تكان نمي­خورد. پس خيلي وقت­ها از اين ذكر استفاده كن.
آخر هر كارت هم، از خدا بخواه كه: پروردگارا، از من بپذير! تو دعايم را مي­شنوي و مي­داني كه فقط تو را در انجام اين كار در نظر داشتم.
دیگران اگر چیزی داشته باشند از تو دارند, اصلا مگر دیگران چی دارند؟! فوقش کمی تشویق می کنند و بخاطر کار خوب ما تشکر می کنند! مگر غیر از این است؟! ممکن است جائزه ای هم بدهند و برایمان دست هم بزنند, خب بعدش چی؟! همین؟! اینها ارزش این را ندارد که انسان, خدا را رها کند و برای بنده اش کاری انجام دهد. اصلا چه کسی ارباب را رها می کند چشم به دست غلام او دارد؟!