21 ـ عَنْ سالِمِ بْنِ عَبْدِاللهِ، عَنِ ابْن عُمَرَ قالَ، قالَ لى رَسُولُ الله(صلى الله عليه وآله): كُنْ فِى الدُّنْيا كَاَنَّكَ غَريبٌ وَ عابِرُ سَبيل، وَاعْدُدْ نَفْسَكَ فِى الْمَوْتى، وَ اِذا اَصْبَحْتَ لاتُحَدِّثْ نَفْسَكَ بِالْمَساءِ، وَ اِذا اَمْسَيْتَ فَلاتُحَدِّثْ نَفْسَكَ بِالْصَّباحِ، وَ خُذْ مِنْ صِحَّتِكَ لِسُقْمِكَ وَ مِنْ شَبابِكَ لِهَرَمِكَ وَ مِنْ حَياتِكَ لِوَفاتِكَ. فَاِنَّكَ لاتَدْرى مَااسْمُكَ غَدًا. (بحار، ج 77، ص 181)

ترجمه:

سالم بن عبدالله از ابن عمر روايت كرده كه پيامبر(صلى الله عليه وآله) به من فرمود: در دنيا به مانند غريبان و رهگذران زندگى كن (و دنيا را منزلگاه موقّتى بدان) و خودت را در شمار مردگان بشمار. صبح كه مى شود به زنده بودن تا غروب اميد نبند و شب نيز به زنده بودن تا صبح و از زمان سلامتى براى وقت بيماريت، از دوران جوانى براى هنگام پيريت و از زندگانيت براى مرگت بهره بردارى كن، چرا كه نمى دانى فرداى قيامت جزء كدام گروه خواهى بود.