قال علی (علیه السلام):

«ایاک و الغیبة فأنها تمقتک الی اللّه و الناس و تُحبط اجرک؛از غیبت و (پشت سرگویی و زشت یادی) دیگران دوری کن، چه این که (با این رفتار) خدا و مردم را دشمن خود کرده ای و پاداش (کارهای نیکت) از بین خواهد رفت».(1)

یکی دیگر از بیماریهای اجتماعی که شیوع فراوان دارد و آسیبهای جبران ناپذیری به جوامع بشری و جامعه دینی وارد می سازد، غیبت کردن و یاد کرد زشت و ناروا پشت سر دیگران است؟ اسلام نسبت به این رذیلت اخلاقی در رابطه با اجتماع و صدماتی که به آن وارد می شود و پیکره جامعه را از اعتدال خارج می سازد، هشدارهای جدی داده و نکوهشهای شدیدی نموده است از آن جمله است حدیث نورانی که در آغاز آوردیم، در این کلام نورانی سه پیامد منفی بزرگ برای غیبت بیان شده است:

1. مبغوض شدن انسان در پیش گاه خدا

2. منفور شدن او پیش مردم

3. حبط و از بین رفتن پاداش اعمال نیک

زشتی و پلشتی این گناه به اندازه ای است که خدای رئوف و رحیم نسبت به بنده ای که اهل غیبت است دشمن می شود و غیبت کننده از چشم و نگاه خدا می افتد و کسیکه چنین شد سزاوار عذاب و کیفر الهی خواهد شد.

افزون بر این، غیبت کننده پایگاه و جایگاه اجتماعی خویش را از دست می دهد و مردم نسبت به او بی اعتماد می شوند، و با خود چنین می گویند: این شخص که به آسانی پیش ما از دیگران به زشتی یاد می کند و مطالبی را بر زبان جاری می سازد که آبرو و حیثیت اجتماعی فرد یا افراد را به خطر می اندازد، از کجا معلوم که پشت سرما و پیش دیگران چنین نکند؟

آن که عیب دگران پیش تو آورد و شمردبی گمان عیب تو پیش دگران خواهد برد

دیگر آن که غیبت، حسنات و کارهای نیکی که انسان به زحمت به دست آورده و در پرونده او به ثبت رسیده است آنها را ضایع می سازد، و گاهی هم آنها را به پرونده کسی که از او غیبت شده منتقل و جابجا می کند و این خسران بزرگ و کیفر عظیمی است که چه بسا اگر انسان دقت کند دست از این عمل زشت و گناه آلود خود برخواهد داشت.