نشانه توفیق و بی توفیقی انسان چیست؟

آیا نماز، نشانه شخصیت هر فرد است؟

آیا روح، مؤنث است یا مذکر؟

در طول تاریخ اسلام، فرزانگان بسیاری بوده اند که با بهره گیری از فروغ وحی و استفاده از گوهر کلام ائمه علیهم السلام توانسته اند راه سعادت را بنمایانند و با کنار زدن پرده های غفلت از دیدگان قلب ها، مردم را بر کنار مائدة الهی بنشانند و لمعات قرآنی را بر جانشان بیفشانند. زیرا قرآن، کتاب هدایت همة انسان ها در همة اعصار است و نور هدایتش، اختصاص به اقلیم یا نژادی خاص ندارد. امیرالمؤمنین علیهم السلام فرمود: «قرآن را فرا گیرید که نیکوترین سخن است و به فهم عمیق آن دست یابید که مایة خرمی دل هاست و از نور آن شفا جویید که شفای بیماری های روحی است».

آنچه از این پس در این قسمت در خدمت آن خواهیم بود، گزیده ای از نکات تفسیری قرآن کریم از کتاب ها و دروس تفسیر حضرت آیت الله جوادی آملی است که تقدیم شما می گردد. با این امید که خداوند سبحان، قلوب همة ما را ظرف معارف قرآن و اهل بیت قرار دهد و ما را در عمل به معارف قرآنی، توفیق روزافزون دهد.

معنای توفیق

در فرهنگ قرآن کریم، توفیق به معنای «آسان کردن» است؛ یعنی خدای سبحان، پیمودن راه را برای انسان آسان تر می کند؛ چه از طرف مثبت که همان صراط مستقیم است و چه از جانب منفی که کج راهه است. آن جایی که خداوند به کسی توفیق می دهد، به این معناست که گرایش قلبی او به سمت امور خداپسند، آسان تر می شود و اسباب و علل حرکت در این مسیرها، برایش فراهم تر می گردد و بهتر معارف را درک می کند و راحت تر عمل می کند؛ البته این به معنای آن نیست که راه گناه برای او بسته است - و الا جبر به وجود می آید - بلکه گناه کردن برای وی سخت است.