قرآن مجید در سوره حجرات ضمن ترسیم و تحکیم اصل برادری و اخوت دینی به آفتها و آسیب های آن نیز پرداخته و جامعه ایمانی را نسبت به ایجاد و گسترش آنها هشدار داده است:

1 مسخره کردن و تحقیر نمودن.

2 عیبجویی و مورد طعن قرار دادن.

3 نام و لقب زشت به یکدیگر دادن.

4 بدگمانی و سوء ظن داشتن.

5 تجسّس و در کار دیگران دخالت کردن.

6 غیبت و پشت سر یکدیگر بد گفتن.

این گونه گفتار و رفتار تار و پود جامعه دینی را از هم می گسلد و رشته مهر و محبّت و اخوت را پاره می کند و از درون جامعه را ویران و نابود می سازد.در جامعه ای که ارزشهای دینی حاکم است باید امنیّت کامل و همه جانبه اجتماعی برقرار باشد و سرمایه های چهارگانه انسانها که عبارت است از: مال و جان، ناموس و آبروی آنها باید محفوظ و مصون باشد. دستورات شش گانه ای که در آیات فوق بیان شد اگر عملی شود از هر نظر جامعه دینی بیمه خواهد شد و بی اعتنایی به آنها پایه های امنیت اجتماعی را متزلزل خواهد کرد.گزیده سخن آن که: جامعه ای مشمول (رحمت) و عنایت الهی می گردد که حریم حرمت بندگان او رعایت شود. روحیه اعتماد و خوش بینی در آن تقویت و گسترش یابد، بدگویی، بدبینی، بدخواهی از آن جامعه رخت بربندد، عفو و گذشت از لغزشها و اشتباهات فرهنگ گردد و پیوند اجتماعی روز به روز پررنگ تر و مستحکمتر شود.