ندای وحی

زینتهای مسجدی
يا بَنِي آدَمَ خُذُوا زِينَتَكُمْ عِنْدَ كُلِّ مَسْجِد (اعراف: 31)
اى فرزندان آدم! زينت خود را به هنگام رفتن به مسجد، با خود برداريد!

مسجد خانه خداست! مطلب جدیدی نگفتم نه؟! ولی همین مطلب ساده را دوباره می گویم: مسجد خانه خداست. کمی بیشتر فکر کن!
خدا چقدر عظمت دارد؟! خیلی, از خیلی هم بیشتر, بیشتر از آن که بتوانی تصورش را بکنی. خانه او هم عظمت دارد. خیلی عظمت دارد.
حالا وقتی می خواهی وارد مکانی به این مهمی بشوی باید بسیار مؤدب باشی. مؤدب بودن هنگام ورود به مسجد به این معناست که:
نظافت شخصی ات را رعایت کن!: پاها و جورابهایت تمییز باشند. فرشهای مسجد محل سجده نماز گزاران است. وقتی با پاها و جوربهای کثیف روی آنها راه بروند, نماز گذاران هنگام سجده بوی متعفنی را استشمام می کنند و آنوقت دیگر نمی توانند حالت معنوی خود را حفظ کنند.
بوی دهانت بد نباشد. گفته شده است کسی که سیر و پیاز خورده است به مسجد نیاید تا بوی بد دهانش از بین برود.
از زدن عطرهای تند خودداری کن! این عطرها باعث سردرد بقیه می شود. اگر می خواهی عطر بزنی به مقدار کم عطری ملایم بزن هر چند آب بهترین عطر است یعنی اگر حسابی تمییز باشی دیگر نیازی به عطر نداری.
از صحبت کردن در مسجد بخصوص صحبتهای بلند جدا خودداری کن! مسجد تنها محل عبادت و شنیدن معارف اسلامی است. باید سکوت این مکان معنوی را حفظ کرد. این سکوت است که باعث می شود تا انسان احساس آرامش کند. مسجد جایی برای چاق سلامتی و حرفهای روزمره و دردل کردنهای دوستانه نیست. می توانی این حرفها را در بیرون و یا در حیاط مسجد بزنی.
برادر و خواهر کوچکت را در صورتی باخودت به مسجد بیاور که بتواند همراه با تو نماز بخواند. در این صورت خیلی خوب است که او را به مسجد بیاوری تا رشد معنوی خود را از همان زمان کوچکی سرعت ببخشد. ولی اگر نماز نمی خواند و آرام هم نمی نشیند بلکه بیشتر جست و خیز نموده و حواس نمازگذاران را پرت می کند, او را به مسجد نیاور. گناه این کار از ثوابش بیشتر است. زیرا آرامش نمازگذارن را از بین می برد و آنها به این خاطر اذیت می شوند.
همه آداب مسجد مربوط به یک چیز است و آن این است که فضای آرامی که باید در مسجد وجود دارشته باشد از بین نرود.
نظافت و سکوت و اخلاق خوش زینتهای مادی و معنوی انسانهاست. چه خوب است انسانها وقتی به ملاقات پروردگارشان به خانه او می روند زینتهایشان را باخودشان همراه داشته باشند.
خدایا خانه ات را پاک و تمییز نگه می داریم, خوشبو و معطر, با صفا و پر جلا, شکوهمند و دلنشین, آرام و آرام بخش, ساکت و پر سکوت, پر از زمزمه نیایش, خالی از حرفهای دنیا, بی هیچ زینتی از زینتهای غفلت زا, گرم و صمیمی, دمادم دلسوزی و مهربانی, ...
خدایا از این که در همه ساعات شب و روز ما را در خانه خود پذیرا هستی ممنون تو هستیم. بیشتر دوستمان بدار و نامهربانی ما را به دل نگیر! تو مولای مایی و کریم, ما عبد تو هستیم و لئیم!!
خدایا همچنان عبد تو باشیم و تو مولای ما!