ندای وحی

میآیی و دیدگان ام البنین
روشنای سپیده دمان را به لبخند می نشیند

و زمین ، طپش های قلبت را به مبارک باد می آید
و نامت، کلید زرین درهای بسته است

تو از دست و زبان بسته ما،
قفل می‏تکانی که باب الحوائج ‏ت خوانده ‏اند
دستانت، لحظه‏ های خونین عاشورا را برادری می‏کند

فرات، شرمسار همیشه چشمان تو است
که هنوز این‏چنین سرخ،
دقایق خویش را مویه می‏کند.

می‏آیی و شمشیرهای گستاخ تکه تکه می‏شوند.
آمدنت، فجری است بی‏ غروب نگاه کن
چگونه بر بیرق‏های عاشق
حک شده ‏ای؟!...

خوش آمدی، عباس!
خوش آمدی، ای که نامت
مشک‏های تشنه را بی ‏تاب‏ تر می‏کند

و خیمه ‏های عطش، پایمردی‏ ات
را قرن‏هاست به ستایش نشسته ‏اند!

تو را که می‏گویم، اُبهتی علوی،
مویرگ‏های جانم را می‏لرزاند.

صدایت می‏زنم؛
آن‏چنان‏که خاک و باد و آب و آتش،
شبانه ‏روز به جست‏جوی تواند.

یا عباس! زمین بی‏ تو گویی
مچاله در حصار خویش است!

یادت، تا آسمان‏های فضیلت و عشق بلندم می‏کند
و من، سرخوش از لمحه مقدست،

در شکوهی بی‏ بدیل، غوطه می‏خورم.
بر آستان شریفت پرندگان ارادتم را به پرواز می‏خوانم

و قدم‏های ارجمندت را بر دیده می‏گذارم
مقدمت مبارک