آب ميوه

آب ميوه

اين عنوان، براساس برخى روايات و گفته هاى مفسّران، از «شَرابِك» (بقره/2، 259)، «أعصِرُ خَمراً» (يوسف/12، 36)، «وَفِيه يَعصِرون» (يوسف/12، 49) و «تَتَّخِذُونَ مِنهُ سَكَراً» (نحل/16، 67) استفاده شده است.

آب ميوه در داستان عُزَير

خداوند، عُزَير*(عليه السلام)را صد سال ميراند; سپس او را زنده كرد و فرمود: «فَانظُر إلى طَعامِك وَ شَرابِكَ لَم يَتَسَنَّه ... » به خوراك و نوشيدنى خود بنگر ]كه طعم ورنگ آن [تغيير نكرده است ...». (بقره/2، 259) برخى از مفسّران «شَرابِك» را با استناد به روايات، به آب ميوه تفسير كرده اند و آن را آب انگور* مى دانند; ‹1›ولى در اين كه آيا آب ميوه را با خود به آن جا آورد يا از ميوه هاى قريه ويران شده اى كه از آن عبور مى كرد، تهيه كرد،اختلاف است. تغيير نيافتن آب ميوه «لَم يَتَسنَّه» در اين مدّت طولانى، ‹2›امرى خارق العاده است.

1. التفسير الكبير، ج 7، ص 37.

2. مجمع البيان، ج 2، ص 640 .

ادامه نوشته